Οι Φίλοι των Γραμμάτων και των Τεχνών
Χανιά, Κρήτη
Πανόραμα Ιταλικού Κινηματογράφου
στα Χανιά (β' κύκλος)
Δελτίο τύπου
[...] Τα παιδιά ξέρουν καλά ότι το αδύνατο είναι η πιο ωραία λύση…
(Τάσος Λειβαδίτης, Τα μοναχικά βήματα)
Ο πολιτιστικός σύλλογος "ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ" δίνοντας συνέχεια στο "ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ" που αγκαλιάστηκε από το φιλότεχνο κοινό της πόλης των Χανίων, διοργανώνει τον Ιανουάριο - Φεβρουάριο του 2016 έναν δεύτερο κύκλο κινηματογραφικών προβολών, αφιερωμένων στον φημισμένο Ιταλικό κινηματογράφο με τον γενικό τίτλο: "Μικρά Αριστουργήματα Μεγάλων Ιταλών Σκηνοθετών".
Οι πέντε ταινίες του Β' κύκλου των προβολών που οι περισσότερες ανάμεσά τους (σε συνεργασία με τη NEW STAR) θα προβληθούν για πρώτη φορά στα Χανιά στη γνώριμη και φιλόξενη αίθουσα του Τ.Ε.Ε. Δυτικής Κρήτης (Νεάρχου 23, είσοδος από Γιαμπουδάκη) είναι οι εξής:
1. Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι (1979), του Φραντζέσκο Ρόζι
Κυριακή 17/01, στις 8.00 μ.μ.
2. Θάνατος στη Βενετία (1970), του Λουκίνο Βισκόντι
Κυριακή 24/01, στις 8.00 μ.μ.
3. Η θέση (1961), του Ερμάνο Όλμι
Κυριακή 31/01, στις 8.00 μ.μ.
4. Οι αρραβωνιασμένοι (1963), του Ερμάνο Όλμι
Κυριακή 07/02, στις 8.00 μ.μ.
5. Το δέντρο με τα τσόκαρα (1978), του Ερμάνο Όλμι
Κυριακή 14/02, στις 8.00 μ.μ
Νεορεαλισμός: Η εικόνα και η ηθική του πραγματικού
"(Ο ιταλικός νεορεαλισμός) για μένα είναι, πάνω απ' όλα, μια ηθική θέση από την οποία κοιτάζει κανείς τον κόσμο -στη συνέχεια μετατρέπεται σε αισθητική θέση, το ξεκίνημα είναι όμως ηθικό."
Ρομπέρτο Ροσελίνι, σκηνοθέτης της Paisa
Εξήντα χρόνια μετά την πρώτη ταινία του, ο νεορεαλισμός εξακολουθεί να επηρεάζει νέους κινηματογραφιστές. Η συνεισφορά, 60 χρόνια μετά, του σημαντικότερου ρεαλιστικού κινήματος στον κινηματογράφο παραμένει σημαντική, αναλλοίωτη από το πέρασμα του χρόνου και πάντα επίκαιρη. Οι ταινίες του Dogma, του Ken Loach, αρκετών από τους ιρανούς σκηνοθέτες, είναι απλώς ενδείξεις της επιρροής στο τοπίο του σύγχρονού κινηματογράφου.
Αρχίζοντας ιστορικά με την ταινία του Luchino Visconti Ossessione (1942), ο νεορεαλισμός μοιάζει σαν η κινηματογραφική αντίδραση της Ιταλίας στις κοινωνικές συνθήκες που ακολούθησαν την Απελευθέρωση από τον Ναζισμό. Αυτή ακριβώς η ιστορική συγκυρία της γέννησης του ως αισθητικό κίνημα, διαμόρφωσε σε ένα μεγάλο βαθμό τόσο την ίδια την καλλιτεχνική του υπόσταση, όσο και την χρονική εμβέλεια του: το οριστικό του τέλος μπορεί να προσδιορισθεί χρονικά με το τέλος της οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας (κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 50).
Τέκνα της κοινωνικής οργής και της αστάθειας των καιρών, οι ταινίες με τίτλους: Roma Citta Aperta, Paisa, L'amore, Germania Anno Zero (Roberto Rossellini), Sciuscia, Ladri di Biciclette (Vittorio De Sica), Il Bandito (Lattuada), La Strada (Fellini), La terra trema (Luchino Visconti) αποτελούν περισσότερο από κάθε τι, μια ειλικρινή μαρτυρία για τους ανθρώπους και τους χώρους μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου: στις εικόνες τους αντανακλάται η κοινωνική πραγματικότητα της μεταπολεμικής Ευρώπης. Οι σκηνοθέτες αυτών των ταινιών καταρχήν αμφισβήτησαν τις υπάρχουσες κινηματογραφικές συμβάσεις του εμπορικού σινεμά και στην συνέχεια διαμόρφωσαν ένα άλλο τρόπο παρατήρησης της ζωής και των κοινωνικών συνθηκών, μέσα από την ειλικρινή, χωρίς δραματοποιήσεις, μεταγραφή της κοινωνικής πραγματικότητας. Η κάμερα έξω από τα στούντιο, οι ερασιτέχνες ηθοποιοί, οι ιστορίες που γεννιούνται μέσα από την αληθινή ζωή: σ' αυτές τις ταινίες το ψέμα της μυθοπλασίας παραχωρεί την θέση του στην αλήθεια της πραγματικής ζωής.
"Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι" (1945), του εκπαιδευτικού Γιώργου Παπαγρηγοράκη
Το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία πού θα προβληθεί απόψε, είναι το μυθιστόρημα με τίτλο «Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι» ή στο πρωτότυπο «Cristo si e fermato a Eboli» με συγγραφέα τον Ιταλό γιατρό και ζωγράφο και αριστερό αγωνιστή Κάρλο Λέβι (1902- 1975). Γράφτηκε στη Φλωρεντία από τον Δεκέμβριο 1943 έως Ιούλιο 1944 και κυκλοφόρησε σε βιβλίο το 1945 από τον εκδοτικό οίκο Εϊνάουντι (Καλαμάρας 11/10/2014).
Μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Ρίτα Μπούμη-Παπά και πρωτοεκδόθηκε από το εκδοτικό ινστιτούτο ΜΟΧΛΟΣ το 1957, ακολούθησαν και άλλες εκδόσεις (Οδυσσέας 1960), και άλλες μεταφράσεις (Φωτεινή Ζερβού/Πατάκης).
Gustav Mahler - Symphony No. 5
"Θάνατος στη Βενετία" (1911), της εκπαιδευτικού Νάγιας Πιέρρου
Ο Τόμας Μανν γεννήθηκε το 1875 στην πόλη Luebeck της βόρειας Γερμανίας, το δεύτερο από πέντε παιδιά. Έξι χρόνια αργότερα πέθανε ο πατέρας του. Το 1894 ολοκλήρωσε τις σπουδές του και έγραψε την πρώτη του νουβέλα με τίτλο «Gefallen». Λίγο αργότερα εκδόθηκε και το πρώτο του βιβλίο (Der kleine Herr Friedemann). Το 1905 παντρεύτηκε την Katja Pringsheim, με την οποία απέκτησαν έξι παιδιά. Του δόθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1929. Ο Τόμας Μαν πέθανε στις 12 Αυγούστου 1955 στη Ζυρίχη 1.
Η κλασική νουβέλα «Θάνατος στη Βενετία» του Τόμας Μαν γράφτηκε το 1911, μετά τον θάνατο του μουσικοσυνθέτη Γουσταύου Μάλερ που τόσο επηρέασε τον Τόμας Μαν και κατά συνέπεια το εν λόγω έργο.
Οι αρραβωνιασμένοι (1963), μετάφραση της εκπαιδευτικού Βίκυς Παπαναγιώτου
I fidanzati / «The Fiances» – Ermanno Olmi (1963)
(http://www.filmsufi.com/2014/08/the-fiances-ermanno-olmi-1963.html)
Μετάφραση από τα Αγγλικά:
Βίκυ Παπαναγιώτου
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Ερμάνο Όλμι βλέπει τον εαυτό του περισσότερο σαν τεχνίτη του κινηματογράφου παρά σα διανοούμενο. Σαν τέτοιος διαφέρει από τον τυπικά (επι)κριτικό συγγραφέα και είναι περισσότερο σαν κι εμάς (τους πιο πολλούς), κάποιος δηλαδή που αντιλαμβάνεται τα πράγματα βυθισμένος στην πολυπλοκότητα του κόσμου που τον περιβάλλει. Εμείς γενικά δε δρούμε εμφατικά με τους ξεκάθαρα οριοθετημένους τρόπους των ηθοποιών που συνήθως βλέπουμε στις ταινίες. Ο Όλμι εμφανώς το αντιλαμβάνεται αυτό και ό,τι τον ξεχωρίζει από και (τον τοποθετεί) πάνω από τους περισσότερους σκηνοθέτες είναι η ικανότητά του να λέει τις κινηματογραφικές του ιστορίες μ’ έναν πιο νατουραλιστικό τρόπο – που είναι πιο κοντά στον τρόπο που εμείς οι ίδιοι βιώνουμε τον κόσμο. Γι’ αυτόν το λόγο ο Όλμι συχνά κατατάσσεται ως Ιταλός νεορεαλιστής (και πραγματικά ο Βιττόριο ντε Σίκα ήταν μια από τις κύριες επιρροές του), αλλά υπάρχει μια λεπτή διαφορά. Οι νεορεαλιστές είχαν την τάση να στοχεύουν να συλλάβουν το «αντικειμενικό» στη ζωή των συνηθισμένων ανθρώπων σαν να ήταν δημιουργοί ντοκιμαντέρ. Αλλά ο Όλμι (ο οποίος ομολογουμένως ήταν αρχικά δημιουργός ντοκιμαντέρ) έχει έναν τρόπο να παρουσιάζει τον κόσμο όπως υπαρξιακά βιώνεται από τους χαρακτήρες του. Αυτό κάνει τις ταινίες του λιγότερο αντικειμενικές αλλά πιο αυθεντικές.
